Alleen op het eerste gezicht is de poëzie van Sasja Janssen vrolijk en bont als een veld vol bloemen. Want wie beter kijkt, ontdekt al snel hoe vervreemdend de beelden zijn die ze gebruikt, hoe donker de wolken boven haar landschappen, hoe gedempt het licht in haar huiskamers. Alsof zich alles voorbereidt op het definitieve. ‘Je leven of ik schiet’, zoals ze het zelf uitdrukt.
De pers:
‘Dit zijn gevaarlijke gedichten, raadselachtig en duister, maar vol wrede vuiligheidjes en pijn..’ (…) ‘Hier gebeurt tenminste iets. Hier staat tenminste iets op het spel. Hier spreekt tenminste iemand die iets te zeggen heeft, al is het allemaal niet zo leuk om te horen. Hier spreekt tenminste iemand met een eigen stem. Papaver is een van de interessantste debuten van de laatste tijd.’
Ilja Leonard Pfeijffer in Awater, winter 2008
‘Papaver is een intrigerende bundel, met mooie, soms zelf sublieme beelden….mooi en huiveringwekkend.’
Willem Thies in Poëzierapport
‘Een verontrustende bundel, omdat hij jou als lezer dwingt om positie te bepalen, terwijl de dichter zelf voortdurend van schutkleur verandert, als een kameleon die uit zijn identiteit stapt.’ De Morgen
